Yönetmen otobiyografik dramında anne olma isteğini anlatırken 40 yaşındaki lise öğretmeni Rachel’in hikayesiyle biyolojik ebeveynlik dışında diğer alternatiflerin olduğunu da vurguluyor. İnsan sıcaklığıyla dolu, önyargısız Rachel ömründen mutludur; babası, kızkardeşi, öğrencileri, arkadaşlarıyla çevrilidir; tutkuludur, herkesçe sevilir. Dört yaşında Leyla isimli bir kızı olan Ali’ye âşık olur, karısı Alice Ali’yi terketmiştir.
Rachel Leyla’yla çabucak tanışır, onu çok sever, öz kızı üzere onunla ilgilenir. Bu yeni ilgisine ahenk sağlamaya çalışırken yeni sorumluluklar da üstlenir. İkili baskı hisseder, Leyla’yı üzerse Ali’nin onu terk edeceğini düşünür. Alice ile karşılaşır, iki bayan ortasında açık ve dürüst bir bağlantı kurulur. Klasik boşanmış çiftlerde olduğu üzere rekabet, kıskançlık, çekişme üzere hisler yoktur.
Filmdeki tüm bayanlar Rachel, Alice, Rachel’in kızkardeşi Louana tutucu, çekirdek, koyu Katolik aileler üzere davranmazlar. Leyla’yla geçirdiği ağır vakitlerde Rachel, Ali’den çocuk yapmayı düşünmeye başlar. Babası ve Louana’yla birlikte kilisede Kippur’u kutlarken annesinin yokluğunu, vaktin geçişini ağır bir biçimde duyumsayan Rachel’in çocuk yapmamasını annesini erken yaşta yitirmesine bağlayabiliriz. Jinekoloğu ona biyolojik saatin işlediğini, çabuk etmesi gerektiğini, hayatın hem çok kısa hem de çok uzun olduğunu söyler.
YAŞAM ÜZERE GERÇEK
Rachel-Ali-Leyla’nın bağlantısında her şey tıpkı ömür üzere çok gerçektir. Karakterler, diyaloglar, motivasyonlar gerçekçidir, klişe anlatımlar yoktur. Diyaloglar incelikli, organiktir, cümleler yalındır. Vaktin akışını her an duyumsarız. Gündelik yaşama ilişkin küçük şeyler, özel küçük uyuşmazlıklar, tartışmalar onların ilgilerini güçlendirir, ileri taşır. Direktör çıplaklık sahnelerini çok doğal, uçucu yansıtır. Rachel’in balkonda çırılçıplak kalması 1940’ların İtalyan ve Amerikan güldürülerini anımsatır. Genelin dışına çıkan direktör Ali’yi duş alırken gösterir. Claude Sautet’nin “Basit Bir Öykü”sündeki (1978)
Marie ile Rachel ortasında paralellikler vardır. Sautet’nin Ayazda Bir Yürek, Nelly ve Bay Arnaud, Alan Parker’ın Kramer Kramer’a Karşı sinemalarını de anımsarız. Georges Moustaki’nin Les Eaux de Mars müziğinin eşliğinde sinema melankolik, kozmik boyutta final yapar. Zlotowski annelikten çok annelik hissini, içgüdüsünü tartışır, diğerlerinin çocuklarına karşı nasıl davranılır, nasıl bağlantı kurulur, bizi terk ettiklerinde bunu nasıl aşmalıyız sorularını sorar. Annelik içgüdüsünü, ebeveynliği, değişimi, bayanları baskılayan biyolojik saati tartışan “Başkalarının Çocukları”nda Virginie Efira, Roschdy Zem, Chiara Mastroianni, Callie Ferreira-Goncavles, Victor Lefebre oynuyor.
