Depremin üçüncü günü toplumsal medyada bir imaj, enkazlar ortasında, karlar içinde bir anne feryadı, gelen geçenden yardım istiyor “Çocuklarımı çıkart çıkart, bir kız bir oğlan… Çocuklarımı çıkart” diye… Günler sonra öğrenmiştim Elbistan’da o çocukların cansız vücudu çıkarılmıştı. Hatice ve Günay Sarı, üniversite öğrencisiydi. Günay avukat, Hatice öğretmen olacaktı. Yıllar evvel ilkokul devrinde kardeşimin öğrencileriydi ikisi de. Ortalarında bir yaş varmış. Lakin köy yeri olduğu için ikiz yazmışlar. Anneleri Save’nin feryadı duyulmuş ve kurtarma takımı vaktinde gelmiş olsaydı onlar da enkazdan canlı çıkabilirdi.
Köydeki meskeninin balkonunda iki saat oturduk, ağıt yakmadığı birkaç dakika eliyle bize karşıdaki mezarlığı gösteriyor: “Bakın çocuklarım orada. Her gün gidiyorum yanlarına. İki evladımı ellerimle toprağa gömmüşüm. Hâlâ hayattaysam hâlâ yemek yiyorsam, yürüyüp gidip geliyorsam demek ki ben taşım toprağım. Eşim iki yıl evvel öldü. Çocuklarım gitti, ben kimsesiz kaldım. Ne kardeş ne anne babam var.”
Tamey Berber ise ailesinden 10 kişiyi kaybetmiş. Anne, baba, erkek kardeşi, onun eşi, çocukları, kız kardeşi, onun çocukları… “Hangisine ağlayayım, birine ağlasam başkasının acısı eksik kalıyor. Onları enkazdan çıkaracak gücüm yoktu. Artık öksüzüm” diyor.
(Tamey Berber)
İki bayan, iki kimsesizlik, vakit güya 6 Şubat’ta durmuş onlar için… Acıları hiç eksilmemiş. Zelzelenin üzerinden altı aydan fazla vakit geçti, pekala acıların üstesinden nasıl geliyorlar? Save ile Tamey’e kulak verelim.
‘KİMSE DUYMADI’
Save Sarı, “Günay ile Hatice birbirlerinden hiç ayrılmazdı. Sarsıntı olurken çocuklar el ele kapıya koştu. Çıktılar kurtuldular sandım. Enkazdan sağ çıktım. Uyandığımda akşamdı. Bağırdım, çağırdım çocuklarıma seslendim. Güya yer yarılmış herkes içine girmişti” diyor.
Save, “Canlı çıktılar sandım, birinci onları köydeki konutumun balkonunda gördüm, yere sere serpe yatırmışlardı. Artık o balkondan her an çocuklarımı izliyorum. Mezarları tam şu karşıda. Her gün gidiyorum. Yüzümdeki yaralar daima mezar başından bayılmamdan. Komşular beni görürse alıp getiriyorlar. Ben hayatta mıyım bilmiyorum. Ben nasıl canlı çıktıysam çocuklarım da çıkarılabilirdi. Kimse yoktu, kimse…” sözleriyle yaşadığı acıyı lisana getiriyor.
(Save Sarı)
‘FOTOĞRAF BİLE YOK’
Hatice ve Günay’ın son periyotlara ilişkin tek fotoğrafı yoktu Save annenin elinde. Çocuklarına ilişkin her şey enkaz altında kalmış. Akıllı telefon kullanmayı bilmediği için fotoğraflarına da bakamıyor. Üniversite periyoduna ilişkin bir iki fotoğrafını internetten gösteriyoruz. “Ne olur çocuklarımı bana yolla” dedi. İkisinin fotoğrafını basılı halini yolladım kendisine… Anladım ki sarsıntı binlerce insanı çocuklarının, sevdiklerinin fotoğrafına bile hasret bıraktı.
‘DİZİ DİZİ MEZARLAR’
Aydoğan, Ali, Besey Özdemir uzun yıllar bizim köyde yaşamışlardı. Aile üzereydik. Onların enkaz altında kaldığını öğrenince de kimsenin elinden bir şey gelmemişti. Ailenin en büyük kızı Tamey Berber ise yaşadıklarını şöyle anlatıyor: “Kardeşim Aydoğan’ın üçüz çocukları vardı. Kız kardeşimin iki çocuğu. Annem babam haydi yaşadı diyorum, ya çocuklar, onlar ne yaşadı ki öldü… Artık mezarlarına gidiyorum, dizi dizi mezarlar. Birinin mezar taşını öpsem oburunun acısını yaşamıyormuşum üzere geliyor. Kimsesiz kaldık…”
