Fransız siyasetinin tahminen de en tartışmalı ismi, Eric Zemmour; Fransa’da göçmenler, İslam ve Müslümanlar hakkındaki radikal görüşleriyle tanınıyor. Fransa’da yerli nüfusun, Avrupalı ??olmayan bir kitleyle değiştirileceğini sav eden ‘büyük ikame’ fikrini destekliyor. 2021’de yayınlanan bir New York Times makalesi, Zemmour’un fikirlerini ‘aşırılıkçı’ olarak tanım ederken o kendini Gaullist ve Bonapartist olarak tanımlıyor.
Açık kaynaklardan derlenen bilgilere nazaran, ailesi Cezayir Savaşı’ndan çabucak evvel, 1952’de Fransa’ya göç eden Zemmour, Yahudi kökenli ve İbranice biliyor. Yahudi şeriatı Halakha’ya bağlı olduğu, babasının 2013 yılındaki vefatına kadar sık sık ibadet için sinagoga gittiği ve hatta “Moïse” (Musa) formunda ikinci bir isme sahip olduğu biliniyor. Bütün bu bilgiler bir ortaya getirildiğinde ise ortaya hayli ‘karmaşık’ bir siyasetçi profili çıkıyor.
FRANSA PROTESTOLARININ AKABİNDE…
27 Haziran’da Nahel Merzouk isimli 17 yaşındaki Cezayir asıllı Fransız gencin Paris’te polis tarafından öldürülmesinin akabinde Fransa, şiddetli bir protesto dalgasına teslim oldu. Protestoların şiddeti, ülkedeki siyasi partilerin tavırlarını da şekillendirdi. Çok sağdan çok sola pek çok başkan açıklamalarıyla protestolara taraf verdi.
Fransa çok sağının tartışmalı ismi Zemmour, olaylar sırasında ‘olağanüstü hal’ talep etti. Nahel’in ‘melek olmadığını’ ve şiddet içeren protestoların da ‘anti-demokratik’ olduğunu söyledi. Fransız siyasetçi Eric Zemmour, olaylara dair fikirlerini ve yıllardır şiddetli bir protesto sarmalı içinde yaşayan Fransa’yı orta vadede nelerin beklediğini Cumhuriyet’e kıymetlendirdi.
“SORUN SATIN ALMA GÜCÜ DEĞİL…”
– Fransa yıllardır kitlesel protestolara sahne oluyor. Macron hükümeti istikrarsızlığın artmasında nasıl bir rol oynuyor?
Emmanuel Macron da kendisinden evvelkiler üzere, Fransa’da olup bitenleri anlamayı reddediyor. Fransa on yıllardır Güney’den gelen nüfusun tamamına kucak açıyor. Bu, hükümetin, hiçbir karşı tepki göstermediği gerçek bir göç istilasıdır. Daha da berbatı, hükümetin bunu teşvik etmesidir. Bunun sonucu olarak, ülkemiz üçüncü dünyalılaşmakta ve yabancı yerleşim bölgelerinin ortaya çıkmasıyla birlikte, Fransa’ya karşı nefretin ve kaçınılmaz olarak şiddetin karar sürdüğü bir yere dönüşmektedir.
Emmanuel Macron ve hükümeti, Boyun Eğmeyen Fransa’dan Ulusal Birlik’e kadar tüm siyasi partiler ve medya, Fransa’daki temel sorunun satın alma gücü olduğuna inanmayı seviyor. Fakat bu olaylar aksini kanıtlıyor, Fransa’nın bir numaralı sorunu göçtür. Kimse bunu anlamadığı ve hükümetlerimiz öteki yerlerden gelen bu azınlıklara boyun eğmeye devam ettiği· sürece, bu ülkede esasen her gün yaşanan şiddet devam edecektir. Hatta giderek daha da şiddetlenecektir.
FRANSA’YI NELER BEKLİYOR?
– Görünen o ki göçmen kümelerin şovlarına çok sağcı kümeler da karşı şovlarla karşılık vermekte. Bu durumda, ülkedeki toplumsal mukavele hala geçerli mi ve sizce orta vadede Fransa’yı neler bekliyor?
Fransız medyası, insanları bugün en büyük tehdidin çok sağdan geldiğine inandırmak için elinden geleni yapıyor. Lakin bu gerçek değil. Tüm dünya bu ayaklanmaların imgelerini gördü. Yağmalayan, yakan, seçilmiş temsilcilere ve polise saldıran çok sağ değil. Yakın vakitte olduğu üzere pusetteki bebekleri bıçaklayan ya da genç kızların boğazlarını kesen de çok sağ değil. Fransa’da yaşanan şiddet, uysal ve itaatkâr çok sol tarafından desteklenen ve hatta teşvik edilen göçten kaynaklanmaktadır. Orta vadede Fransa’yı neler bekliyor? Bence son birkaç gündür yaşanan ayaklanmalar, sorunun kökenine inmezsek bizi nelerin beklediğine dair âlâ bir fikir veriyor. Fransa büyük bir olasılıkla Lübnan’a dönüşecek.
OLAYLAR AVRUPA’YA YAYILIR MI?
– Son olarak, bugün Fransa’da yaşananlar yakın gelecekte Avrupa çapında yaşanabilecek kitlesel şiddet olaylarının habercisi olabilir mi?
Bu ayaklanmaların Belçika ve İsviçre’ye de sıçradığını gördük. Tüm bunlara karşın Fransa, bilhassa sömürgeci geçmişi ve eski sömürgelerden topraklarına yerleşen nüfusun kendisine karşı hissettiği esaslı nefret nedeniyle özel bir pozisyonda olmaya devam ediyor. Pek çok Avrupa ülkesi, kitlesel göçün kendi çıkarlarına olmadığını fark etmiştir. Son vakitlerde Danimarka, İsveç ve İtalya’yı düşünüyorum. Bu ülkelerin hiçbiri Fransa’da olanların kendi ülkelerinde olmasını istemiyor.
