Kaçtığın şey her vakit peşinde olduğun şeydir….
Prosper Mérimée’nin 1847 tarihli yapıtından Georges Bizet’nin uyarladığı opera ile Aleksandr Puşkin’in Çingeneler hikayesinden serbestçe uyarladığı Carmen’de direktör Benjamin Millepied dans sanatını yüceltiyor. Eski yıldız dansçı, Paris Operası’nın direktörü, Siyah Kuğu, Dune sinemalarının koreografı, oyuncu Natalie Portman’ın eşi Millepied birinci sinemasıyla izleyiciyi dans, aşk, hayat, vefat, özgürlük, yazgı seyahatine çıkarıyor. Açılış sekansı, Carmen’in annesi Zilah’ın Chihuahuan çölünde yaptığı vefata meydan okuduğu flamenco dansı çok etkileyicidir. Annesinin uyuşturucu karteli tarafından öldürüldüğünü anlayan Carmen, Los Angeles’a gidip annesinin yakın arkadaşı Masilda’yı bulmaya karar verir. Meksika hududunun öte yanındaki Amerikan topraklarında Afganistan’dan dönen eski denizci Aidan savaş travmalarıyla boğuşmaktadır. Para kazanmak için “Ülkenin art bahçesini müdafaan gerek” diyen ırkçı, faşist istekli hudut devriyesine katılır. Sondan geçerken Carmen’i vefattan Aidan kurtarır, birlikte Los Angeles’a kaçarlar.
ÖZGÜRLÜK ARAYIŞI
Düş, sihir, büyü dolu, western, yol, tansiyon, müzikal, romantik dram tipindeki, her karesi tablo niteliğindeki feminist imal dansla sinemanın kutlamasıdır adeta. Carmen dans ederken acısını, gücünü, hislerini dışa vurur. Müzikli sahneler karakterlerin hislerini yansıtır. Carmen’in özgün temaları çılgın aşk, öldürme dürtüsü, özgürlük arayışı her an hissedilir. Genç bayan annesinin geçmişini öğrenir, Aidan travmalarından kurtulmaya gayretler. İki yalnız birey aşkla yine doğarlar, özgürleşirler. Carmen, Zilah, Masilda güçlü bayanlardır, ataerkilliğe karşı koyarlar, korkusuzca uçarlar.
Carmen annesi için dans ederken kim olduğunu, nereye gitmek istediğini keşfeder, güzelleşir, kalbine ve kendine ilişkin olduğunu anlar. Kaliforniya çölünün mistik atmosferi, parlak ışığı, Los Angeles’ın yapay neonları, aydınlık, karanlık, ateş, duman, uçsuz bucaksız görünümler, panoramikler, doygun renkler, eşsiz günbatımlarıyla gerçek ile gerçeküstü, düşsellik ortasında geziniriz. Jörg Widmer’in imgeleri, Nicholas Brittel’in müziği çok başarılıdır. Carmen’de Melissa Barrera, Paul Mescal, Rossy de Palma, Marina Tamayo, Nicole de Silva oynuyor.
‘HAYATIN SENİ BEKLİYOR’
Olivier Peyon, Philippe Besson’un çok satışlı otobiyografik romanından uyarladığı ruhsal dram Bırak Artık Şu Yalanlarını’nda sırları, pişmanlıkları, palavraları, eşcinselliği, rol yaparak yaşamayı yalın, gerçekçi bir anlatım ve diyaloglarla aktarıyor. Ünlü eşcinsel müellif Stéphane Belcourt 35 yıl sonra doğup büyüdüğü taşra kentine eski bir konyak markasının tanıtımını yapmak için onur konuğu olarak çağrılır. İçki içmemesine rağmen bu daveti kabul eden Stéphane, burada 1984’te 17 yaşındayken birinci aşkını yaşadığı Thomas Andrieu’nün oğlu Lucas ile karşılaşınca eski hayaletlerle, geçmişin yaralarıyla yüzleşir.
Peyon, bu gerçek hikayeyi geçmişle günümüz ortasında paralellikler kurarak 1980’lerde bilhassa taşra da eşcinsel olmanın zorluğunu, iki gencin sevişme sahnelerini objektif halde anlatır. Palavra sorusu sinemanın başından sonuna dek vardır: Neden insan hayatı boyunca eşcinselliğini saklayıp yakınlarına ve kendisine palavra söyler? Thomas’nın Stéphane’a “Sen gideceksin, hayatın seni bekliyor. Ben burada kalıp çiftçiliğe devam edeceğim. Seninle keyifli olduğum kadar kimseyle keyifli olamayacağım” dediği sahne hüzünlüdür. Bravinsan’la Thylacine’nin müziği etkileyicidir. Guillaume de Tonquédec, Victor Belmondo (Jean-Paul Belmondo’nun torunu), Guilaine Londez, genç oyuncular Jérémy Gillet ile Julien de Saint-Jean ehil yorumlarıyla sinemaya katkıda bulundular.
