Kiralık konutlarla ilgili Yargıtay’dan emsal nitelikte bir karar çıktı. İşten çıkarılan mülk sahibi, kirada meskeni bulanan ilçeye taşınmak istedi. Bundan ötürü kiracısına ‘İşimi kaybettim, konutu boşalt’ dedi.
Kiracısının konutu boşaltmaya yanaşmaması üzerine Sulh Hukuk Mahkemesi’nin kapısını çalan mesken sahibi, işten çıkartılması sebebiyle çalıştığı ilçeden taşınarak dava konusu taşınmazın bulunduğu ilçeye yerleştiğini, hala öteki bir konutta kiracı olarak yaşadığını belirtti.
Ev sahibi, oğlunun konut gereksinimi sebebiyle kiralanan meskenin tahliyesine karar verilmesini talep etti. Davalı kiracı ise davanın reddini istedi.
Mahkeme, davacı tarafın muhtaçlık savını kanıtlayamamış olması sebebiyle davanın reddine karar verdi. Davacı kararı temyiz edince devreye Yargıtay 3. Hukuk Dairesi girdi. Emsal nitelikteki kararda, mülk sahibinin öbür bir dairede kiracı olarak oturması kâfi kanıt olarak sayıldı.
“BOZMAYI GEREKTİRMİŞTİR”
Kararda şu tabirlere yer verildi:
“İhtiyaç argümanına dayalı davalarda tahliyeye karar verilebilmesi için gereksinimin gerçek, samimi ve zarurî olduğunun kanıtlanması gerekir. Devamlılık arz etmeyen süreksiz gereksinim tahliye sebebi yapılamayacağı üzere şimdi doğmamış yahut gerçekleşmesi uzun bir mühlete bağlı olan muhtaçlık da tahliye sebebi olarak kabul edilemez. Davanın açıldığı tarihte muhtaçlık sebebinin varlığı kâfi olmayıp, bu gereksinimin yargılama sırasında da devam etmesi gerekir. Somut olayda kira mukavelesinin varlığı konusunda uyuşmazlık bulunmamaktadır. Dava, davacının oğlunun konut muhtaçlığının doğmasına dayanmakta olup, ihtiyaçlının kirada oturduğuna ait akit belge ortasında bulunmaktadır. Konut sebebine dayalı tahliye davalarında kirada oturan ihtiyaçlının kirada oturması, muhtaçlığın varlığının en önemli delilidir. Dinlenilen davacı şahitlerinin da muhtaçlık savını doğruladıkları anlaşılmaktadır. Bu durumda gereksinimin samimi, gerçek ve mecburî olduğunun kabulü icab eder. Mahkemece muhtaçlık nedeniyle tahliye isteminin kabulüne karar verilmesi gerekirken yazılı formda reddine karar verilmesi yol ve yasaya muhalif olup, bozmayı gerektirmiştir.”