Ankara’nın merkezine 150 kilometre uzaklıkta bulunan Şereflikoçhisar’daki tarlalarda çocuk emekçiler, aileleriyle birlikte garantisiz ve ağır şartlarda çalışıyor. Mevsimlik tarım emekçisi çocuklar ve gençler sabah 6’da işe koyuluyor.
İlçede soğan tarlasında çalışmaya gelen ilkokul, lise ve üniversite çağındaki çocuk ve gençler, gelecekten ümitsiz olduklarını lisana getiriyor.
ANKA Haber Ajansı’ndan Dilan Kutlu‘nun aktardığına nazaran, çocukları tarlada çalışanlardan Ahmet Alabaş, “Sadece bir kız çocuğumu okutabildim. 4 yıllık üniversiteyi bitirdi ancak benimle 300 liraya çapa yapıyor” derken; Gurbet Alabaş, “Kardeşlerim hepsi okulu bırakmak zorunda kaldılar. Ben 4 yıllık üniversite okudum lakin kendi alanımda mesleğimi yapamıyorum. Zira artık daima torpille işler yürüyor. 16 yıl okudum emeklerim daima çöp… Burada 300 TL’ye çalışmak zorundayım” diye konuştu.
10 çocuk annesi olan Zeynep Körpe, daha 46 yaşında. Tarım emekçisi Körpe, ekonomik geliri düzgün olmadığı için çocuklarını okutamadığından şöyle yakınıyor:
“Viranşehir’den buraya geldim. Her sene gelip 5 ay kalıp geri dönüyorduk lakin geçim kaideleri sıkıntı olduğu için bu yıl hiç dönmedim. Kış aylarında da burada çalıştım. Geçim güç. 10 çocuğa nasıl yetişeyim. Okula gidenler vardı onları da okuldan çıkardım. Çocuklarım okumadı. Benim bu oğlum ‘Anne sen beni niçin okutmadın’ diyor. Yalnızca bir adedini okutabildim. İki kız çocuğum evli, onlar okumadı gücüm yok. Hangi parayla okutayım. 6 ay tarlada güneşin altında… Sabahleyin erkenden kalkıp yola düşüyoruz. Karanlıkta gelip karanlıkta gidiyoruz. Hatta iki çocuğumu tarlada büyüttüm. Yaşım artık 46 oldu bir şey anlamadık hayatımızdan.”
“ÇALIŞMAK ZORUNDA KALIYORLAR”
Ali Körpe ise 10 çocuktan yalnızca bir adedini okutabilmiş. Tarım çalışanı, “Diğer çocuklarım okumuyor hepsi burada. İmkanım olsa onları da okuturdum ancak yok. Ben burada 5 gün çalışsam konut kirası, doğal gaz faturası beni kurtarmıyor. Mecburen onlar da çalışmak zorunda kalıyor. Türkiye’nin durumundan hiçbir beklentimiz kalmadı. Adalet, hukuk, demokrasi olmadı mı olmuyor. Biz bunu istiyoruz” diye konuşuyor.
“BİR KIZ ÇOCUĞUMU OKUTABİLDİM, ÜNİVERSİTEYİ BİTİRDİ LAKİN BENİMLE 300 LİRAYA ÇAPA YAPIYOR”
Ahmet Alabaş ise tek bir kız çocuğunu okutmuş ve iş bulamadığı için babasıyla birlikte soğan tarlasında çapa yapıyor. Alabaş içinde olduğu mağduriyeti şöyle anlatıyor:
“Aslında ben Urfalıyım kışın burada kalıyorum. 300 TL yevmiye. Bir pazara git 500 lira etmez. Buradaki gençlerin haline bak kimi okulu bırakmış. Bunların bugün okulda olmaları lazım. Çocuklarım daima yarım bıraktı. Ekonomik düşünceden ötürü okula gönderemedim zira; bakamıyorum kendime. Bütün muhtaçlıklarını karşılayacağım ki bu çocuk okuyacak. Yoksa arkadaşlarının yanında mahcup kalacak. Yalnızca bir kız çocuğumu okutabildim, 4 yıllık üniversiteyi bitirdi lakin benimle 300 liraya çapa yapıyor. Bankacılığı bitirdi fakat iş bulamadı. Atama yok bir şey yok. Atama var, diğerine var fakat bize yok. Kimin hesabına nasıl geliyorsa o denli yapıyorlar. Sen tarlalarda ölmüşsün, eğitimsiz kalmışsın kimsenin umurunda değil. Ben 58 yaşında bir beşerim bugüne kadar daima bu türlü yaşadık.”
“NE OKULUM VAR NE GENÇLİĞİM…”
Mesul Körpe 20 yaşında. Eğitim hayatını ortaokulda bırakmış. Ailesiyle birlikte soğan tarlasında çalışıyor. Körpe, “Ne okulum var ne gençliğim var. Daima inşaatta çalışıyorum” diyerek sitem ediyor.
Mesul Körpe, “10 yaşından beri buraya geldim. Ortaokulda bıraktım okulu. Mecbur kaldım, hatta imtihana girdim imtihandan güzel puan da aldım. Biz olağanda 6 ay çalışıp Urfa’ya gidiyorduk. Bu sene her şey değerli olduğu için mecbur olarak burada kaldık. Babam okumama müsaade vermedi, mecbur kaldım tarlaya gelmek için. Ben bıraktım, kardeşlerim bıraktı” diyor.
“ÜNİVERSİTE OKUDUM FAKAT BURADA 300 TL’YE ÇALIŞMAK ZORUNDAYIM”
Gurbet Alabaş, ailesi Antalya’da tarım emekçisiyken tarlada dünyaya gelmiş. Eli çapa tuttuğundan beri yazları tarlada çalışmış, kışın okuluna devam etmiş. Üniversiteyi bitirmiş lakin artık işsiz. Ailesiyle birlikte günlük 300 TL yevmiye ile sıcağın altında çalışan Gurbet artık 27 yaşında, sıkıntısını şöyle anlatıyor:
“Biz burada çalışıyoruz ancak hiçbir şeye yetmiyor. Kardeşlerim hepsi okulu bırakmak zorunda kaldılar. Ben 4 yıllık üniversite okudum fakat kendi alanımda mesleğimi yapamıyorum. Zira artık daima torpille işler yürüyor. 16 yıl okudum emeklerim daima çöp… Burada 300 TL’ye çalışmak zorundayım. Başarılı olmak artık bu evrede işe yaramıyor. Tarlada doğmuş beşerim doğduğumdan beri tarlalardayım. Aileden 7 kişi çalışıyoruz. Günün 11 saati tarladayız. Çalışılmaktan gocunmuyorum lakin kendi mesleğimi yapabildiğim bir iş isterdim.”
Melen Sercan ise “17 yaşındayım. Urfa’dan buraya çalışmaya geldim. Bundan sonra kayısıya, fındığa gideceğiz” diyor.
