Oppenheimer, Nolan’ın filmografisi ortasında, yüksek konseptli bir bilim kurgu yahut üstün kahraman kıssasından fazla, kökleri tarihî gerçeklere dayanan bir biyografik olması nedeniyle azdır. Sinema bilhassa Kai Bird ve Martin J. Sherwin’in 2005 tarihli biyografisi American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer’dan ilham alıyor.
OPPENHEİMER’DAKİ TARİHÎ GERÇEKLİK
Slate’den Fred Kaplan, Oppenheimer‘ın tarihî doğruluğunun detaylı bir dökümünü sunuyor. İşin özü, sinemanın ekseriyetle gerçek olaylara çok sadık kalmasıdır. 1954 ve 1959 sahnelerinde diyaloğun birçok direkt kelam konusu duruşmaların transkriptlerinden alınmıştır. Bu, Nolan‘ın sinemanın renk kullanımı ve öznel ve objektif perspektif hakkındaki yorumlarına dikkat çekiyor. 1954 sahneleri çok sert, yıkanmış bir palette sunulurken, 1959 sahneleri büsbütün siyah beyazdır. Bu, Nolan’ın ismine çok kasıtlı bir seçim. Renk, sinemanın Oppenheimer’ın öznel bakış açısından sunulan kısımları ile daha objektif, ferdî olmayan bir yaklaşım benimseyenler ortasında bir ayrım yapmak için. 1954 ve 1959 sahneleri kaydedilmiş gerçeklere sıkı sıkıya bağlıyken, sinemanın geri kalanı Dr. Oppenheimer’ın şahsî bakış açısını keşfetmek için daha fazla alan bırakıyor.
Kaplan’ın açıkladığı üzere, sinemada gördüklerimizin birçok büyük ölçüde gerçek. Genç bir Oppenheimer’ın fizik profesörünü zehirlemeye çalıştığı sahne bile gerçekleşti. Sinema, Strauss‘u Dr. Oppenheimer‘a karşı derin bir ferdî kini olan bir adam olarak tasvir etmesinde de yanlışsız lakin bu kin sinemada görülen iki kışkırtıcı olaydan daha fazlasına dayanıyordu. Görünüşe nazaran Dr. Oppenheimer, kin tutma yeteneğiyle ünlü bir adam olan Strauss’a düşmanlık etme konusunda uzun bir geçmişe sahipti.
Kaplan’a nazaran; “Strauss’un meslektaşlarından biri daha sonra şöyle dedi: ‘Lewis ile rastgele bir bahiste birebir fikirde değilseniz, birinci başta yalnızca bir aptal olduğunuzu varsayıyor. Lakin onunla tıpkı fikirde olmamaya devam edersen, hain olman gerektiği sonucuna varır.”
Film ayrıyeten, Oppenheimer’ın savaşın sona ermesinden sonraki ruh halini nasıl tasvir ettiği konusunda birtakım özgürlükler de alıyor. Dr. Oppenheimer ve Gary Oldman‘ın Lideri Truman ortasındaki gergin sahne yaşanmış olsa da ve Truman sahiden de ellerinde kan olduğunu itiraf etse de, Kaplan, Oppenheimer’ın atom bombasına itirazlarının çoklukla düpedüz nükleer korkudan fazla pratikliklerle ilgili olduğunu savunuyor. Örneğin, H bombasına karşı çıkmasının nedenlerinden biri, devasa patlama yarıçapının büyük kentleri tek pratik maksat haline getirmesiydi.
Kaplan, Oppenheimer’ın atom bombasına itirazlarının çoklukla direkt nükleer dertten fazla pratikliklerle ilgili olduğunu savunuyor:
“H bombasının, Sovyetlerin Batı Avrupa’yı işgal etmesi durumunda ordunun savaş alanında kullanılacak silahlar olarak inşa etmeye devam etmesi gerektiğini düşündüğü Hiroşima A tipi bombalardan para çekeceğinden telaş ederek hevessiz kaldı. H-bombalarının savaş alanı maksatları için çok güçlü olduğunu – yalnızca büyük kentleri yok edebileceklerini – ve şayet Ruslar onları inşa ederse, bizim yaptığımız üzere, bir savaşın Amerikan kentlerini de mahvedeceğini savundu. Sonunda, sinemada tasvir edildiği üzere, bu karşılıklı kırılganlığın her iki tarafı da silahları kullanmaktan ve hatta savaşa girmekten caydırabileceği görüşüne vardı. Lakin genel olarak nükleer silahlara karşı değildi.“
Son olarak, Oppenheimer’ın Manhattan Projesi‘nde yer alan öbür birçok erkek ve bayanın katkılarını örtbas etme eğiliminde olduğu belirtilmelidir. Sinema birçok ünlü bilim insanına yer verebilir, lakin yalnızca birkaç durumda (Teller’in H-bombası araştırmasında olduğu gibi) sinema sahiden çalışmalarına giriyor. Oppenheimer, Manhattan Projesi’nin karşılaştığı öteki büyük zorluklardan yalnızca birine atıfta bulunuyor – bombaları mümkün kılmak için gereğince uranyum ve plütonyumun rafine edilmesine duyulan umutsuz muhtaçlık. Üç saatlik bir sinemada bile, böylesine büyük bir teşebbüsün kıssasını anlatmak için çok fazla yer var.
